Γράφει ο Κώστας Κατσακιώρης
Φιλόλογος-φροντιστής-συγγραφέας
Αγρίνιο, 4 /4 /2020
Η ανθρωπότητα ζει ένα απίστευτο και απροσδόκητο δράμα. Άλλοι λαοί περισσότερο και πιο έντονα άλλοι λιγότερο και πιο ήπια ζούμε όλοι μας πρωτόγνωρες καταστάσεις που όχι μόνο δεν τις περιμέναμε αλλά ούτε καν τις φανταζόμασταν. Άλλωστε από την προηγούμενη πανδημία 1918 – 1920 (τον ισπανικό πυρετό) δεν ζει πια κανείς, ώστε να βιώσει κάτι ανάλογο σε επανάληψη. Ζούμε καταστάσεις που ξεπερνούν και το πιο ευφάνταστο σενάριο κινηματογραφικής ταινίας.
Αυτή την ώρα που γράφονται τούτες οι σκέψεις οι νεκροί από τον φονικό ιό, τον Covid – 19, σε παγκόσμιο επίπεδο φτάνουν τις 65.000 σύμφωνα με στοιχεία του Παγκόσμιου οργανισμού υγείας και έπεται η θανατηφόρα εξέλιξη. Ευτυχώς στη χώρα μας οι θάνατοι από τον φονικό ιό είναι για την ώρα περιορισμένοι και ας ελπίσουμε στο αίσιο ενδεχόμενο. Κι αυτό γιατί αυτή τη φορά οι πολιτικοί ιθύνοντες της χώρας μας λειτούργησαν σωστά και με ανθρωπιστικά κριτήρια, βάζοντας όντως σε δεύτερη μοίρα τα οικονομικά μεγέθη και το οικονομικό κόστος. Καθόρισαν ως προτεραιότητα τον άνθρωπο έναντι της οικονομίας και ταυτόχρονα σεβάστηκαν τις συγκροτημένες θέσεις των λαμπρών επιστημόνων μας στον τομέα της υγείας, του κ. Τσιόδρα και των συνεργατών του, εφαρμόζοντας εγκαίρως τα σωστά μέτρα.
Παρακολουθούμε καθημερινά τα μακάβρια συμβάντα με πόνο ψυχής, βουβοί, ενεοί, φοβισμένοι, τρομαγμένοι. Και το χειρότερο είναι ότι δεν μπορούμε – είναι ανθρωπίνως αδύνατο – να προβλέψουμε τις εξελίξεις. Η μια θλιβερή είδηση διαδέχεται την άλλη, ωσάν ριπές οπλοπολυβόλου που σφυροκοπά ασταμάτητα. Ειδήσεις που παγώνουν προς στιγμήν τη σκέψη και σκίζουν τη ψυχή, αυξάνοντας τον πόνο, τη θλίψη και την ανησυχία μας για το «τι τέξεται η επιούσα». Τόσοι νεκροί στην Ιταλία ημερησίως, άλλοι τόσοι περίπου στην Ισπανία, λιγότεροι στη Γαλλία, πολύ περισσότεροι στις Η.Π.Α. και η λίστα δεν έχει τέλος.
Το τηλεοπτικό θέαμα αποπνέει αβάσταγο πόνο και θάνατο. Καμιόνια που κουβαλούν εκατοντάδες φέρετρα ή στοιβαγμένα φέρετρα σε μεγάλα κοντέινερ – ψυγεία, αφού τα αποτεφρωτήρια αδυνατούν να διαχειριστούν τον τεράστιο όγκο των νεκρών. Τα συστήματα υγείας των περισσότερων χωρών – μολονότι είναι πολύ καλύτερα οργανωμένα από το δικό μας – δοκιμάζονται καθημερινά, αδυνατώντας να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις και στις τεράστιες ανάγκες. Παρατηρούνται δε και μεγάλες ελλείψεις σε εξειδικευμένο υγειονομικό προσωπικό, σε υγειονομικό υλικό… Εικόνες σκληρές και απάνθρωπες από νοσοκομεία, όπου ασθενείς κείτονται στους διαδρόμους, σφαδάζοντας στους πόνους αβοήθητοι. Εικόνες ασθενών από θαλάμους ΜΕΘ των νοσοκομείων που ζουν τον Γολγοθά τους μόνοι, άβουλοι, μοιραίοι, όπως λέει και ο Κ. Βάρναλης. Παντελώς ολομόναχοι χωρίς τη φροντίδα και τη στοργή των προσφιλών προσώπων, τη ψυχική στήριξη τους ακόμα και με έναν λόγο παραμυθίας, που να τους δώσει ελπίδα ή να γλυκάνει … την οριστική αναχώρησή τους. Ένας ανηλεής αγώνας επιβίωσης αλλιώτικος, μοναχικός, τραχύς και επώδυνος προπαντός για τους ίδιους τους ασθενείς αλλά δευτερευόντως και για τους συγγενείς τους που με απέραντη θλίψη ζουν μακρόθεν το δικό τους δράμα, αφού δεν μπορούν να συμπαρασταθούν στα αγαπημένα τους πρόσωπα και στο τέλος – τέλος να τα αποχαιρετήσουν στο ύστατο ταξίδι τους. Ένας θάνατος αλλόκοτος, σκληρός και αδυσώπητος που ξεπερνάει τα ανθρώπινα όρια, που δοκιμάζει τις αντοχές όλων και αφήνει ανεξίτηλες ψυχικές ουλές.
Πραγματικό σκηνικό πολέμου λοιπόν με εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς – για την ώρα – και με κομμένη την ανάσα όλων μας. Στην πρώτη γραμμή αυτής της μάχης οι γιατροί και νοσηλευτές που δίνουν συχνά έναν άνισο αγώνα πιστοί στον όρκο τους, για να εξασφαλίσουν τη ζωή στους ασθενείς τους. Άλλωστε δεν είναι λίγοι που σ΄ αυτή τη μάχη γίνονται θύματα οι ίδιοι, άλλοι νοσούν και άλλοι χάνουν ακόμα και τη ζωή τους. Δίχως άλλο τους οφείλουμε αφειδώλευτη ευγνωμοσύνη και τιμή. Είναι οι πραγματικοί ήρωες αυτού του ασύμμετρου πολέμου απέναντι σε έναν αφανή και ύπουλο εχθρό, που δημιουργεί εκατόμβες νεκρών καθημερινά.
Και εμείς οι υπόλοιποι παρακολουθούμε με απόσταση ασφαλείας αυτό το πολεμικό σκηνικό κλεισμένοι στα σπίτια μας, που έγιναν τα προσωπικά καταφύγιά μας σ΄ αυτήν την πρωτοφανή μάχη επιβίωσης. Γροθιά στο στομάχι, θλίψη, καταχνιά, μαύρες σκέψεις και αγωνία. Η ψυχολογία στο ναδίρ και τα ερωτήματα πολλά και για την ώρα αναπάντητα: πότε θα τελειώσει αυτό το δράμα; Θα τελειώσει οριστικά ή θα επανακάμψει δριμύτερος και μεταλλαγμένος ο ιός το φθινόπωρο; Μήπως τελικά ο Covid – 19 κατασκευάστηκε (συνωμοτική προσέγγιση) στα κινέζικα βιολογικά εργαστήρια της Γιουχάν από όπου και ξέφυγε; Πότε θα βρεθεί το εμβόλιο; Τί πληγές θα μας αφήσει; Πώς θα είναι η ζωή μας ύστερα από αυτή την περιπέτεια; Πώς θα είναι οι συνθήκες εργασίας και η καθημερινότητά μας εν γένει, όταν τελειώσει οριστικά η πανδημία; Θα αλλάξει ολωσδιόλου ή σταδιακά και σε βάθος χρόνου θα επανέλθουμε στην πρότερη καθημερινότητα;
Παρ΄ όλα αυτά και επειδή η ζωή (όπως συνηθίζουμε να λέμε συνεχίζεται) μέσα από αυτή τη ζοφερή κατάσταση κάπου – κάπου ξεπηδά η ελπίδα όχι μόνο για να κερδίσουμε το προσωπικό στοίχημα της επιβίωσης αλλά και της επόμενης μέρας, όταν τελειώσει αυτό το μαρτύριο. Γιατί ήδη αυτή η υγειονομική κρίση έχει αποδιοργανώσει την οικονομική και κοινωνική ζωή και θα κληροδοτήσει μια τεράστια οικονομική καταστροφή. Το παρήγορο όμως είναι ότι όλοι μας (όλος ο πλανήτης) βρισκόμαστε στην ίδια όχθη του ποταμού, και αν στην Ε.Ε που μας αφορά ιδιαίτερα επικρατήσει η λογική και εκπονηθεί ένα νέο «σχέδιο Μάρσαλ» για την επανεκκίνηση της οικονομίας, θα επανακάμψουμε σχετικά γρήγορα.
Αν αντίθετα επικρατήσουν οι επιζήμιες εθνικές προσεγγίσεις με αιχμή του δόρατος τις πολιτικές λιτότητας – αντί της έμπρακτης αλληλεγγύης, που είναι θεμελιακή αρχή της Ε.Ε, – που και τώρα ακόμα τις ευαγγελίζεται η Γερμανία και τις αποδέχονται οι Αυστριακοί, οι Φιλανδοί και οι Ολλανδοί, τότε θα ανοίξουν οι ασκοί του Αιόλου. Ήδη τα τελευτά χρόνια στη «γερμανοκρατούμενη» Ευρώπη έχει αυξηθεί το ρεύμα του ευρωσκεπτικισμού, το οποίο τώρα δικαιολογημένα θα αποκτήσει πολύ μεγαλύτερη πολιτική δυναμική στον ευρωπαϊκό νότο (Ιταλία, Ισπανία, Γαλλία και αλλού), αυτό θα κλονίσει το οικοδόμημα της Ε.Ε, το οποίο σίγουρα θα μπει στη δίνη της διάσπασης και της κατάρρευσης. Δεν είναι τυχαίο ότι οι Ιταλοί αρκετά λαβωμένοι από αυτόν τον ασύμμετρο πόλεμο και ταυτόχρονα έμπλεοι οργής προς τη Γερμανία υπέστειλαν τη σημαία της Ε.Ε από πολλά διοικητήριά τους, προφανώς ως ένδειξη των διαθέσεών τους. Άλλωστε προ ημερών ο ιταλός πρωθυπουργός Τζουζέπε Κόντε σε δήλωσή του σε γερμανικά μέσα ενημέρωσης είπε με νόημα «αυτή τη στιγμή δεν γράφουμε εγχειρίδιο οικονομίας, αλλά γράφουμε ιστορία». Ας ελπίσουμε ότι την ύστατη στιγμή θα επικρατήσει η σωφροσύνη και η έμπρακτη αλληλεγγύη στους κόλπους της Ε.Ε και θα ληφθούν τα κατάλληλα μέτρα που θα επουλώσουν τις πληγές, θα ομαλοποιήσουν τις εργασιακές συνθήκες και όσο το δυνατό γρηγορότερα θα δρομολογήσουν ευοίωνες προοπτικές οικονομικής ανάπτυξης,. Ίδωμεν, οι καιροί ου μενετοί.
